Dit is Daisy 2010/23-7-2012 mijn trots, mijn meissie, mijn allessie die ik nog elke dag onwijs mis.
Daisy is gevonden ongeveer 12 weken oud verstopt onder een auto. De mensen die haar hebben gevonden hebben daarna 4 maanden fantastisch voor haar gezorgd ondanks dat met hun paarden, een kat een hond en 4 hele drukke kinderen eigenlijk te druk was. Na maandenlang twijfelen van hun kant mocht ik Daisy overnemen en kwam ze bij mij wonen.
In no time was zij in het hele dorp bekend en geliefd. Iedereen wilde graag weten wat voor hond het was. DNA test bracht uitkomst 4 generaties Amerikaanse Bulldog. Absolute ambassadeur voor de powerbreeds, luisterde perfect, super sociaal en opvoeden ging eigenlijk vanzelf. Ze heeft minimaal 2 mensen van hun fobie voor honden afgeholpen. Op een feestje of in het cafe vermaakte ze zonder enige moeite iedereen die haar aandacht gaf, vaak meerdere tegelijk en soms uren lang. Geen enkele agressie, gek op alles en iedereen. Als ik mensen sprak zei ik altijd dat ik de leukste en liefste hond van Nederland en omstreken had. Het ”verbaasde” mij dat zelfs mensen die zelf een hond hadden mij gelijk gaven. Zij was ook de eerste vrouw waarvoor ik iedere dag na mijn werk zo snel mogelijk naar huis ging. Wat dat betreft had zij mij aardig onder de duim. Zij was ook de enigste vrouw die mij zonder mopperen uit het café vandaan kreeg. Ze ging bij de deur zitten, keek mij aan ik nam een laatste slok van mijn biertje en we gingen naar huis. Mijn ex-vriendinnen zullen wel gedacht hebben, wat heeft zij wat ik niet heb? Misschien waren zij niet dominant genoeg en meer moeite om mij op te voeden😊?
Hoe geliefd zij was bleek na haar fatale auto-ongeluk, meer dan 200 reacties in de vorm van kaartjes berichten en telefoontjes zelfs van mensen waar ik geen contact mee had maar die haar konden van het uitlaten, feestjes, café’s of door het grill restaurant waar ze een graag geziene gast was. Zal het niet langer maken raak toch niet uitgesproken over haar.
De klok is een verhaal apart.
Eén van mijn beste vrienden had deze bij mij thuis opgehangen. Enkele maanden voor zijn fatale auto-ongeluk was de klok weer eens gestopt en heb ik hem niet meer op gang gebracht. Later zagen wij dat de wijzers op zijn overlijdensdatum 11/9 stonden en de datum op zijn geboorte.
Na een lange tijd heb ik hem toch weer opstart waarna hij weer meerdere gestopt is. Ik weet niet waarom maar vrij snel na het ongeluk keek ik weer naar de klok, gelukkig 11 uur en 7 minuten. Paar seconden later O.M.G.dat kan ook 23.07 zijn! De volgende dag vertelde ik dit verhaal tegen mijn maatje Janus maar dat ik geen verklaring had voor de datum had maar dat het best wel de geboortedatum van Daisy zou kunnen zijn. Janus werd een beetje wit om zijn neus; dan ben ik jarig vertelde hij. Toeval?
Nog geen week later kwam er een bericht dat er met spoed een hond weg moest die sprekend op Daisy leek. Aan de ene kant wilde ik dat niet, aan de andere kant misschien moest het zo zijn? Plus ik werd gek in mijn lege huis. Dus ik daar die middag naar toe, ik was nog geen kilometer van huis en het begon onwijs te regenen en te onweren. Ik moest mijn lichten aandoen het leek bijna wel nacht. Ik was niet bijgelovig maar vroeg toen wel: wat is er Dees? Mag het niet? Een paar minuten later ging de telefoon, ‘sorry, het gaat niet door’. Ik was eerder blij dan teleurgesteld dus ik ga weer naar huis en geloof het of niet het klaarde op meteen op.
Ik heb binnen een paar weken na het overlijden eigenlijk veel te vroeg Bo genomen. Waar ik nauwelijks aandacht aan de opvoeding en training van Daisy hoefde te besteden en ik echt nooit teleurgesteld in haar ben geweest bleek Bo een vreselijk verleden te hebben gehad waardoor ze o.a. continu aandacht vroeg, hyper actief en impulsief was. Ik besloot daarom een maatje voor haar te zoeken. Op weg naar Charley kreeg ik voor het eerst sinds 25 jaar een auto-ongeluk was dat achteraf een teken? Bo en Charley leken namelijk voor elkaar bestemt te zijn, leken want enkele maanden later moest ik haar herplaatsen, een gevolg van het niet kunnen vinden van goede hulp.
Is dit allemaal toeval? Nee, toeval dat bestaat niet! Dat wordt toch altijd gezegd?
Daisy zal ik, en velen met mij, nooit vergeten.
Ik mis je kanjer.
X Ronald 
d
dit kaartje kreeg ik, van een jonge dorpsgenote die ik alleen van gezicht kon. Zij kon Daisy van het café waar we regelmatig kwamen. Toen ze het hoorde heeft ze meteen het kaartje gemaakt maar ”durfde” het pas zo’n 5 maanden later te geven nadat zij mij in dat cafe over Daisy had aangesproken.
Inmiddels 23-7-2013. We zijn een jaar verder en het valt mij tegen hoe enorm ik mijn meissie nog steeds mis. Nog steeds wordt ik door onbekende mensen over haar aangesproken hoe fantastisch zij was. Zondag heb ik een leuk feest ter nagedachtenis aan Daisy en vanwege de verjaardag van Bo (16-7) gevierd, waar ondanks de warmte evengoed nog bijna 30 mensen zijn geweest. Nog steeds raak ik niet uitgesproken over haar en denk ik aan hoe we elke dag lol hadden, mijn bewondering voor hoe goudeerlijk ze was, het respect dat zij had voor elk levend wezen en niets liever deed dan mij en andere mensen plezieren. Gelukkig zorgde Bo het afgelopen jaar voor meer dan voldoende afleiding want waar ik mij geen betere en makkelijkere hond als Daisy kon wensen heb ik aan Bo mijn handen meer dan vol gehad.
23-07-2014 we zijn een jaar verder. Ik heb mezelf voor alles en iedereen afgesloten, ik heb het er nog steeds erg moeilijk mee. Nog steeds word er regelmatig over Daisy gesproken. Bijna 2 jaar later 06-06-2014. Ik laat Bo uit en wordt door een onbekende mevrouw aangesproken, zij vertelde mij hoe erg zij en haar man het vonden toen ze hoorden van het ongeluk. Bijzonder maar veelzeggend.
De klok was niet het enigste wat betreft bijzonderheden voor en na het ongeluk.
22-07-2012 Onze laatste nacht, Daisy was heel onrustig en sliep geen seconde, ze bleef huilen en ging meerdere keren die nacht naar buiten om daar te kijken naar een smal pad naast mijn schuur alsof daar iets was. Ze deed dat ook vaak overdag en ook Bo deed dat regelmatig in het begin. Ik heb die nacht niet of nauwelijks geslapen en haar talloze keren gevraagd wat er aan de hand was. Kunnen honden naderend onheil aanvoelen zou je bijna gaan denken. Gelukkig ben ik die avond en nacht geen enkele kwaad op haar geweest, sterker nog, ik ben nooit een seconde kwaad op haar geweest.
Ik schat een uur naar haar overlijden keek ik in haar ogen die nog vol leven stonden en mij vragend leken aan te kijken en zag tot mijn verbazing een traan over haar wang lopen. Natuurlijk moest er ook op weg naar het crematorium een bijzonder nummer op de radio worden gedraaid. Back to Black.
23-07-2014 Inmiddels 2 jaar verder, een dag waarop je toch weer extra geconfronteerd wordt hoe groot het gemis is. Niet alleen ik maar het hele land is in rouw want voor het eerst sinds het overlijden van koningin Wilhelmina in 1962 heeft Minister-president Rutte, zei het 2 jaar te laat, woensdag 23 juli 2014 tot dag van nationale rouw verklaard.
Ter nagedachtenis aan een fantastische hond die ik nooit zal vergeten.
Bo R.i.p. 16-07-2010 / 22-07-2021 Precies 9 jaar nadat Daisy de ergste dag van mijn leven leek te voorspellen heb ik na een kort ziekbed Bo moeten laten inslapen. Haar in memoriam en de 9 jaar dat wij lief en leed hebben gedeeld heb ik helaas nog niet afgerond. Wel heb ik ter nagedachtenis en uit dankbaarheid deze prachtige fotocollage voor Bo gemaakt ‘Ode aan Bo’ met een prachtig lied door mij gezongen met eigen, veelzeggende tekst.
(klik op deze link of op de foto voor dit lied en deze prachtige collage van Bo)
Ik mis jullie en zal jullie nooit vergeten,
Jullie mega trotse baassie,
X Ro